Uitgeput aait de kerstman zijn rend

Uitgeput aait de kerstman zijn rendier. Hij mompelt wat en het rendier snuift. Zijn warme vochtige neus is vlakbij het oor van de oude man. Er trekt een rilling door het rendierlijf. Stoom komt uit zijn neusgaten. "Het zit erop, beestje," zegt de kerstman zacht. "Nu mag je rusten." Verdrietig kijkt de kerstman in de glanzende ogen van zijn trouwe lastdier. Het laat zijn kop zakken, alsof het zich schaamt voor zijn eigen vermoeidheid. "Ik ben ook moe," zegt de kerstman troostend. "We hebben hard gewerkt en ver gereisd."

Voorzichtig legt hij een deken over de rug van het rendier. Hij schudt even zijn hoofd. Waarom voelt hij zich teleurgesteld? Andere jaren kwam hij in de nacht van tweede kerstdag toch tevreden thuis? "Het was dit jaar anders," zegt hij zacht voor zich uit. Het rendier draait zijn kop half naar hem om. Dan zegt het, met woorden die alleen de kerstman kan verstaan: "Anders hoeft niet altijd slechter te zijn." De kerstman knikt, maar hij kan er nu niet in geloven. "Ga maar slapen," zegt hij enkel. Nog éen keer streelt hij de fluwelen nek en gaat de stal uit. Zacht sluit hij de deur achter zich.

Langzaam loopt hij naar zijn houten hut. Hij hijgt en worstelt tegen de wind in. Het is gaan sneeuwen, geen dwarrelende zachte kristallen, maar striemende verijsde vlokken. Binnen pookt hij het vuur op. Zuchtend schuift hij zijn gemakkelijke stoel dichter naar de haard en gaat zitten. Met een hand wrijft hij over zijn voorhoofd. Hij rilt, maar zijn voorhoofd gloeit. Buiten gaat de storm tekeer. De ijzige wind rukt aan de luiken voor de ramen, giert in de schoorsteen. Het dak maakt een roffelend geluid. De dakbalken kraken en steunen. De kerstman let er niet op. Hij voelt zich nog steeds verward.

Andere jaren genoot hij van dit moment. Moe maar voldaan zat hij dan in zijn stoel voor het vuur, zijn voeten op de kachelplaat. In de vlammen had hij weer al die blije gezichten gezien. Hoeveel kinderwensen waren niet in vervulling gegaan? Maar nu? Weer schudt hij zijn hoofd. "Wat is er toch met me aan de hand?" denkt hij. Hij doet zijn ogen dicht, leunt achterover in zijn stoel. Het gebulder van de wind klinkt al verder en verder... De geluiden worden doffer en doffer... De kin van de kerstman zakt op zijn borst.

Plotseling klinkt een krassende stem: "Arme man!" Geschrokken kijkt de kerstman op. "Arme man!" zegt de stem weer met een geluid alsof er takken kraken. Het komt uit de haard. De kerstman fronst zijn voorhoofd en staart naar het vuur. Dan ziet hij iets wat alleen de kerstman kan zien: boven het vuur op een dikke tak die uitsteekt, zit een klein grauw mormel. Het grinnikt geniepig.

Als de kerstman van zijn verbazing bekomen is, wordt hij boos. "Laat me met rust," moppert hij. "Moet je mijn kerstfeest soms verknoeien! Wie ben je eigenlijk?"

"Je beste vriend," zegt het mormel. "De stem in je hoofd. En ik wil je behoeden voor nog meer domme streken."

"Domme streken?" vraagt de kerstman onzeker.

"Ja, jaar in jaar uit breng je met Kerstmis overal op de wereld cadeaus rond. Ondanks je hoge leeftijd vertrek je telkens fris en vrolijk. Maar hoe kom je terug? Doodmoe, bekaf, versleten en uitgeput. Koud en kleumend en met lege zakken. Je bent en blijft een arme domme oude man."

Met lege zakken...? De kerstman veert op. "Nee!" roept hij. "De zakken voor de cadeaus zijn leeg, ja. Natuurlijk zijn die leeg. Maar de zakken van mijn broek... Wacht!" De kerstman staat op en pakt een trommeltje van de schoorsteen. Hij haalt het deksel eraf en kijkt erin. Het is leeg, tot op de glimmende bodem. Dan grijpt hij met beide handen tegelijk in de zakken van zijn broek. Hij haalt er iets uit dat alleen de kerstman kan zien en stopt het in de trommel. Hij pakt zijn pijp van de schoorsteen en gaat weer zitten, met de trommel op zijn schoot. Hij moet ineens weer denken aan de woorden van zijn rendier: "Anders hoeft niet altijd slechter te zijn." Een handvol zand lijkt ook weinig, denkt de kerstman. Maar ga de korrels maar eens tellen... Glimlachend kijkt hij naar het vuur. Hij knikt het kleine mormel boven de vlammen toe.

"Ik kom veel rijker terug dan ik ga," zegt hij. "Dit jaar viel het wat tegen, maar toch... Ik ben rijk."

"Laat je rijkdom dan maar eens zien!" roept de stem. Weer knikt de kerstman. Terwijl hij de trommel openmaakt, zegt hij zacht: "Geluk is een fijn poeder dat rond de kinderen zweeft. Uit elk huis waar ik kwam, nam ik een klein beetje mee." Dan zwijgt de kerstman. Hij denkt aan de andere jaren. Toen was zijn trommeltje altijd vol. Nu is het maar half vol. Hij heeft dit jaar zoveel lege huizen op de wereld gezien. Niemand woonde er. Er brandde geen licht, er speelden geen kinderen. En dan waren er de huizen waar veel te veel mensen woonden. Er werd hard gepraat en de kinderen maakten er ruzie. In die huizen kon de kerstman nauwelijks gelukspoeder vinden.

Hij zucht en kijkt naar het vuur. Het mormel grijnst nog steeds. "Ja," zegt de kerstman. "Ik was teleurgesteld. Maar als ik zuinig ben, heb ik genoeg poeder om er tot volgend jaar Kerstmis van te genieten."

De kerstman zucht tevreden en begint zijn pijp te stoppen met wat gelukspoeder.

"Heb je daar al die moeite voor gedaan," zegt het mormel spottend.

"Het is meer dan je denkt," mompelt de kerstman nog voordat hij zijn pijp aansteekt. "Hun geluk is mijn geluk."

Het mormel zwijgt. De wind fluit en huilt in de schoorsteen. De vlammen flakkeren hoog op en het hout knettert. Een grote wolk as vliegt de schoorsteen in. Het mormel is verdwenen.

Boven de pijp van de kerstman kringelt een gouden sliert rook. De kerstman leunt behaaglijk achterover. Wat een heerlijk kerstfeest, denkt hij tevreden. Mijn kerstfeest!

Resultaten (Frans) 1:

Traits épuisés Santa ride ses rennes. Il marmonne quelques et renifle le renne. Son nez humide chaud est près de l'oreille du vieil homme. Il attire un frisson par les rennes. Vapeur sort de ses narines. « C'est fini, petit animal, » dit le père Noël doux. « Maintenant vous pouvez dormir. » Sad en regardant le père Noël dans les yeux brillants de son fidèle de la bête de somme. Il laisse ses sacs de tête, comme si il a honte de sa propre fatigue. « Je suis fatigué, » dit le père Noël réconfortant. « Nous avons travaillé dur et a voyagé loin. »Prudent, qu'il jette une couverture sur le dos du renne. Simplement, il secoue la tête. Pourquoi il se sent déçu ? Autres années qu'il est venu dans la nuit du lendemain de Noël encore satisfaits à la maison ? « C'était différent cette année, » dit-il doucement. Le renne transforme son demi tête à lui. Puis il dit, avec des mots que seul le père Noël peut signifier: « différents ne doit toujours pas être pire. » Père Noël hoche la tête, mais il ne croie pas en elle. « Go to sleep, » dit-il. Encore une fois, il caresse le cou de velours et va de l'écurie. Doux, il ferme la porte derrière lui.Langzaam loopt hij naar zijn houten hut. Hij hijgt en worstelt tegen de wind in. Het is gaan sneeuwen, geen dwarrelende zachte kristallen, maar striemende verijsde vlokken. Binnen pookt hij het vuur op. Zuchtend schuift hij zijn gemakkelijke stoel dichter naar de haard en gaat zitten. Met een hand wrijft hij over zijn voorhoofd. Hij rilt, maar zijn voorhoofd gloeit. Buiten gaat de storm tekeer. De ijzige wind rukt aan de luiken voor de ramen, giert in de schoorsteen. Het dak maakt een roffelend geluid. De dakbalken kraken en steunen. De kerstman let er niet op. Hij voelt zich nog steeds verward.Andere jaren genoot hij van dit moment. Moe maar voldaan zat hij dan in zijn stoel voor het vuur, zijn voeten op de kachelplaat. In de vlammen had hij weer al die blije gezichten gezien. Hoeveel kinderwensen waren niet in vervulling gegaan? Maar nu? Weer schudt hij zijn hoofd. "Wat is er toch met me aan de hand?" denkt hij. Hij doet zijn ogen dicht, leunt achterover in zijn stoel. Het gebulder van de wind klinkt al verder en verder... De geluiden worden doffer en doffer... De kin van de kerstman zakt op zijn borst.Plotseling klinkt een krassende stem: "Arme man!" Geschrokken kijkt de kerstman op. "Arme man!" zegt de stem weer met een geluid alsof er takken kraken. Het komt uit de haard. De kerstman fronst zijn voorhoofd en staart naar het vuur. Dan ziet hij iets wat alleen de kerstman kan zien: boven het vuur op een dikke tak die uitsteekt, zit een klein grauw mormel. Het grinnikt geniepig.Als de kerstman van zijn verbazing bekomen is, wordt hij boos. "Laat me met rust," moppert hij. "Moet je mijn kerstfeest soms verknoeien! Wie ben je eigenlijk?""Je beste vriend," zegt het mormel. "De stem in je hoofd. En ik wil je behoeden voor nog meer domme streken.""Domme streken?" vraagt de kerstman onzeker."Ja, jaar in jaar uit breng je met Kerstmis overal op de wereld cadeaus rond. Ondanks je hoge leeftijd vertrek je telkens fris en vrolijk. Maar hoe kom je terug? Doodmoe, bekaf, versleten en uitgeput. Koud en kleumend en met lege zakken. Je bent en blijft een arme domme oude man."Met lege zakken...? De kerstman veert op. "Nee!" roept hij. "De zakken voor de cadeaus zijn leeg, ja. Natuurlijk zijn die leeg. Maar de zakken van mijn broek... Wacht!" De kerstman staat op en pakt een trommeltje van de schoorsteen. Hij haalt het deksel eraf en kijkt erin. Het is leeg, tot op de glimmende bodem. Dan grijpt hij met beide handen tegelijk in de zakken van zijn broek. Hij haalt er iets uit dat alleen de kerstman kan zien en stopt het in de trommel. Hij pakt zijn pijp van de schoorsteen en gaat weer zitten, met de trommel op zijn schoot. Hij moet ineens weer denken aan de woorden van zijn rendier: "Anders hoeft niet altijd slechter te zijn." Een handvol zand lijkt ook weinig, denkt de kerstman. Maar ga de korrels maar eens tellen... Glimlachend kijkt hij naar het vuur. Hij knikt het kleine mormel boven de vlammen toe."Ik kom veel rijker terug dan ik ga," zegt hij. "Dit jaar viel het wat tegen, maar toch... Ik ben rijk.""Laat je rijkdom dan maar eens zien!" roept de stem. Weer knikt de kerstman. Terwijl hij de trommel openmaakt, zegt hij zacht: "Geluk is een fijn poeder dat rond de kinderen zweeft. Uit elk huis waar ik kwam, nam ik een klein beetje mee." Dan zwijgt de kerstman. Hij denkt aan de andere jaren. Toen was zijn trommeltje altijd vol. Nu is het maar half vol. Hij heeft dit jaar zoveel lege huizen op de wereld gezien. Niemand woonde er. Er brandde geen licht, er speelden geen kinderen. En dan waren er de huizen waar veel te veel mensen woonden. Er werd hard gepraat en de kinderen maakten er ruzie. In die huizen kon de kerstman nauwelijks gelukspoeder vinden.Hij zucht en kijkt naar het vuur. Het mormel grijnst nog steeds. "Ja," zegt de kerstman. "Ik was teleurgesteld. Maar als ik zuinig ben, heb ik genoeg poeder om er tot volgend jaar Kerstmis van te genieten."De kerstman zucht tevreden en begint zijn pijp te stoppen met wat gelukspoeder."Heb je daar al die moeite voor gedaan," zegt het mormel spottend."Het is meer dan je denkt," mompelt de kerstman nog voordat hij zijn pijp aansteekt. "Hun geluk is mijn geluk."Het mormel zwijgt. De wind fluit en huilt in de schoorsteen. De vlammen flakkeren hoog op en het hout knettert. Een grote wolk as vliegt de schoorsteen in. Het mormel is verdwenen.Boven de pijp van de kerstman kringelt een gouden sliert rook. De kerstman leunt behaaglijk achterover. Wat een heerlijk kerstfeest, denkt hij tevreden. Mijn kerstfeest!

Resultaten (Frans) 2:

Épuisé Père Noël caressant ses rennes. Il marmonne quelque chose et renifle le renne. Son nez est chaud et humide près de l'oreille du vieillard. Sort un frisson à travers le corps de rennes. La vapeur sort de ses narines. "Il est fini, petite créature", a déclaré de Santa doucement. "Maintenant, vous pouvez vous reposer." Triste de Santa regardant dans les yeux brillants de son fidèle âne. Il baisse la tête, comme si honteux de sa propre fatigue. «Je suis trop fatigué", a déclaré de Santa réconfortant. "Nous avons travaillé dur et beaucoup voyagé." Il met soigneusement une couverture sur le dos du renne. Il secoue la tête. Pourquoi se sent-il déçu? Autres années, il était dans la nuit du Boxing Day reste de la maison heureux? "Il était différent cette année," dit-il doucement à lui-même. Le renne tourne la moitié de la tête vers lui. Ensuite, il dit, avec des mots qui ne peut signifier de Santa "Sinon besoin pas toujours le pire." Père hoche la tête, mais il ne peut pas y croire aujourd'hui. "Aller au sommeil," dit-il simplement. Une autre fois, il caresse le cou de velours et sort du hangar. Fermeture doucement la porte derrière lui. Il marche lentement à sa cabane en bois. Il pantalons et luttant contre le vent. Il a commencé à neiger, aucune tourbillonnant cristal doux, mais battante flocons glacés. A l'intérieur, il attise le feu. Soupirant, il enfourne son fauteuil plus près du feu et asseoir. Avec une main, il frotte son front. Il tremble, mais son front brille. En dehors de la tempête fait rage. Le vent glacial arraché les volets sur les fenêtres, hurlant dans la cheminée. Le toit fait un bruit de tambour. Le poutres de toit fissuration et de soutien. Père Noël observe à ce sujet. Il se sent toujours confondu. D'autres années, il apprécié le moment. Fatigué mais satisfait, il était assis dans son fauteuil devant le feu, les pieds sur la plaque de la cuisinière. Dans les flammes, il avait déjà vu les visages heureux. Combien les souhaits des enfants ne seraient pas remplies? Mais maintenant? Encore une fois, il secoue la tête. "Quel est le problème avec moi?" il pense. Il ferme les yeux, se penche en arrière sur sa chaise. Le rugissement du vent Sons de plus en plus ... Les sons deviennent plus ternes et plus terne ... Le menton de Santa gouttes sur sa poitrine. Soudain, il entendit une voix éraillée: «Pauvre homme" Surpris Père Noël regarde. "Pauvre homme!" dit la voix à nouveau avec un bruit de branches de craquage. Il provient de la cheminée. Fronce les sourcils et regards Père Noël au feu. Puis il voit quelque chose qui ne peut voir le Père Noël: sur le feu sur une grosse branche qui sort, est un petit monstre gris. Les sourires narquois. Si le Père Noël a obtenu sa grande surprise, il se met en colère. "Laissez-moi tranquille», il grogne. "Avez-vous ruinez parfois mon Noël! Qui êtes-vous?" "Votre meilleur ami", a déclaré le cabot. "La voix dans votre tête. Et je veux sauver même farces stupides." "Farces stupides?" Père demande incertaine. "Ouais, année après année vous apporte de Noël au monde présente tout autour. Malgré votre âge, vous laissant toujours fraîche et joyeuse. Mais comment venez-vous revenir? Épuisé, fatigué, usé et épuisé. Froide et frissons et les poches vides. Vous êtes encore un pauvre vieillard muet. "Avec les poches vides ...? Père Noël saute. "Non!" il crie. "Les sacs pour les cadeaux sont vides, oui. Bien sûr, ce sont vides. Mais les poches de mon pantalon ... Attendez!" Père se lève et attrape une cheminée d'étain. Il enlève le couvercle et regarder à l'intérieur. Il est vide, jusqu'à ce que le sol brillant. Puis il saisit à deux mains simultanément dans les poches de son pantalon. Il tire quelque chose que seul le Père Noël peut voir et de le mettre dans le tambour. Il ramasse sa pipe de la cheminée et redescend, avec le tambour sur ses genoux. Il a soudain rappelé les paroles de ses rennes, "Anders ne doivent pas toujours le pire." Une poignée de sable semble peu, de Santa pense. Mais faire des grains mais même compter ... Il sourit en regardant le feu. Il hoche la tête du mioche aux flammes. "Je suis beaucoup plus riche que je vais revenir», dit-il. "Cette année, il était un peu décevant, mais quand même ... Je suis riche." "Avez-vous la richesse pour moi!" demande à la voix. Météo hoche la tête de Santa. Comme il ouvre le tambour, dit-il doucement: «Le bonheur est une fine poudre qui flotte autour des enfants de chaque maison où je me trouvais, je pris un peu avec elle.". Puis le silence de Santa. Il pense que les autres années. Puis ce fut son étain toujours plein. Maintenant, il est à moitié plein. Il a cette année vu autant de maisons vides dans le monde. Personne n'y habitait. Il y avait pas de lumière, pas d'enfants jouaient. Et puis il y avait les maisons où trop de gens vivaient. Il y avait des éclats de voix et les enfants se querellaient. Dans ces maisons de Santa pouvait difficilement trouver poudre de bonheur. Il soupire et regarde le feu. Le cabot souriant toujours. "Oui," dit Père Noël. «Je suis déçu. Mais si je suis économe, je avoir beaucoup de poudre pour en profiter jusqu'à Noël l'an prochain." Père soupir satisfait et commence à bourrer sa pipe avec de la poudre de chance. "Avez-vous été là tout le problème, "Le clébard dit d'un air moqueur." Il est plus que vous le pensez, "marmonne Père Noël avant qu'il allume sa pipe. "Leur bonheur est mon bonheur." Le bâtard est silencieuse. Les sifflets de vent et des hurlements dans la cheminée. Les flammes vacillent élevé et le crépitement du bois. Un grand nuage de cendres vole dans la cheminée. Le monstre est parti. Au-dessus de la conduite de Santa spirales feu follet d'or de la fumée. Père se penche en arrière et confortable. Quelle merveilleuse fête de Noël, il pense satisfaits. Mon Noël!

Resultaten (Frans) 3:

Les rennes du père Noël pour animaux de compagnie d'évacuation.Il a marmonné quelque chose, dit le renne.C'est le vieux près de l'oreille de nez humide chaud.Les gens rendierlijf secousse.De la vapeur à partir de ses narines.Eh bien, chérie, "le père Noël mou."Maintenant, tu peux reposer. "Triste de voir le père Noël en un clin d'oeil, son fidèle de bétail.C'est sa tête de poseComme si honte de sa fatigue. "Je suis trop fatigué et dit: "le confort de Noël".Nous avons travaillé très dur, très loin de la route. "Il a mis une couverture de Rennes

prudente.Il a secoué la tête.Pourquoi est - il déçu?Pendant des années, il a le soir de Noël heureux, n'est - ce pas? "Cette année, c'est différent, "il a dit," doux.Rennes est demi - tasse, veille sur lui.A dit que le père Noël, peut dire: "ne sera pas pire." Le vieil homme de hocher la tête, mais il ne peut pas le croire.Va dormir, "dit - il.Une fois le cou il velouté, est stable.Joint d'étanchéité souple, la porte derrière lui.

il marchait lentement à la cabane.Il regarde le vent et de lutte.C'est dans la neige, pas de cristaux de mou, mais verijsde tranchés.Il pookt a ouvert le feu, il a mis son fauteuil. Soupir près de la cheminée, assieds - toi.Il a utilisé sa main sur son front.Il tremblait, mais son front.La tempête a l'extérieur.