Een oude boer, die stervend in zijn

Een oude boer, die stervend in zijn bed lag, riep zijn zonen samen en zei: ‘Mijn zonen, het einde van mijn leven nadert; weldra zal ik sterven. Dit is mijn laatste wil: verkoop alstublieft het erfgoed niet, want in de wijngaard is een schat verborgen die door jullie nog niet is gevonden. Geloof mij, ook al kan ik de plaats, waar de schat verborgen is, niet zeggen. Zoek hem dus na mijn dood.’
Weinige dagen later vertrouwden de zonen het lichaam van hun vader aan de aarde toe en dadelijk begonnen ze in de wijngaard de schat te zoeken. Met harken braken ze de aardkluiten, met schoppen woelden ze de aarde om. Overal zochten ze naar potten vol goud.
Maar ze werkten tevergeefs: nadat de wijngaard was omgespit, vonden ze geen enkele schat. Geen enkele pot was in de zachte bodem verborgen. Teleurgesteld en droevig keerden ze dus naar huis terug en spraken kwaad over hun gestorven vader. Maar het volgende jaar droegen de wijnstokken door hun werk een reusachtige hoeveelheid vruchten. De wijn geperst uit de druiven was de beste van de hele streek. De zonen verkochten de wijn en werden schatrijk, zoals hun wijze vader in gedachten had gehad, toen hij zei: ‘In de wijngaard is een schat verborgen die door jullie nog niet is gevonden.’ En dikwijls dachten de zonen met dankbaar hart terug aan deze woorden van hun stervende vader, omdat hij hen zo voor zijn dood had geleerd dat inspanning een schat voortbrengt.